Teño que recoñecer que as tatuaxes en cor nunca me gustaron. Só en negro, azul escuro que se achegue ao negro, gris ou branco. Pero cando descubrín a Michele Wortman nunha revista de tatuaxes quedei de pedra. Na vida vira algo que fose tan fermoso, e nin se me pasara pola cabeza que se puidese conseguir facer que a pel sexa un lenzo único e xenuíno.
2 comments:
Qué asco!!!
Tu es très agréable, toi...
Post a Comment