Weinendes Kamel / Weeping camel

In der für die globalisierten Augen eines Westlichen entfernten Wüste Gobi im Südwesten von der Mongolei kommt durch eine schwere und schmerzhafte Geburt ein schönes weißes Kamelkalb auf die Welt. Es ist das letzt geborene Kalb des Jahres.
Leider bekommt er keine Liebe von seiner Mutter. Sie ist Erstgebärende und weiß nicht, dass sie ihr Baby pflegen und füttern muss.
Die Familie, die die Besitzer der Herden Kamele und Schafe sind, versuchen, dass die Mutter ihr Baby erkennt. Das hat keinen Erfolg. Sie müssen die Mutter melken und das Kalb mit der Milch füttern. Aber das ist keine gute Lösung, denn der Neugeborene braucht die Hilfe und Liebe seiner Mutter.
Er versucht seine Mutter zu folgen, aber sie hat keine Interesse für ihn.
Die Familie schickt ihre zwei Söhne in die Stadt. Dazu müssen die kleinen Brüder eine Reise zu Kamel durch die Wüste machen.
In der Stadt dank der Hilfe einer Bekannten treffen sie sich mit einem Musiklehrer.
Nach einer Volkslegende ist ein Musiker der einzige, der bei dem Problem des Kamelkalbes und seiner Mutter helfen kann.
Eines Tages kommt der Musiker mit einem Motorrad durch die Wüste zu den Hirten. Er wird von der Familie sehr freundlich aufgenommen.
Alles wird für das Ritual vorbereitet. Die Mutter und ihr Sohn werden gesammelt.
Der Musiker spielt ein trauriges Lied mit einem traditionellen Zweitsaiteninstrument während die Mutter der Familie ein tiefkommendes Gesang interpretiert.
Nach einer Weile fängt die Mutter des Kamels an zu weinen, sie kommt zu ihrem Baby, riecht ihn und dann stillt ihn.
Ein Fest mit Essen und Musik startet in einem Zelt. Es ist Zeit zu feiern.
Der Film zeigt uns das alltage Leben in der Wüste in der Mongolei, die Gewonheiten ihrer Leute und eine ganz beeindruckende Landschaft mit braun, grau, weiß und blau überall. Schön!

PS. Man merkt auch, dass wenn man nur ein bisschen hat, muss sich man damit freuen. Man braucht nicht viel, um zufrieden zu sein.


English Version:

In the, to the globalized eyes of an Occidental, far-off Gobi Desert in Southwestern Mongolia comes onto the world in a difficult and painfully birth a beautiful white camel calf. It's the last born camel of the year.
Unfortunately he receives no love from his mother.His mother is primipara and she doesn't know that she has to care and feed her baby.
The family who are the owners of the herds of camels and sheep try to make the mother recognize her baby. But it doesn't work out. They have to milk the mother and feed the baby with the milk. But that's not a good solution, since the new born needs help and love from his mother.
He tries to follow his mother, but she shows no interest for him.
The family send their two sons to town. Therefore, the two young brothers have to make a journey on camel through the desert.
At town and thanks the help of an acquainted woman they meet a music teacher.
According to a folk legend a musician is the only who can help with the problem of the camel calf and his mother.
One day the musician comes on a motorbike through the desert to the herders. He's received in a friendly way by the family.
Everything's prepared for the ritual. The mother and her son are gathered.
The musician plays a sad song with a traditional two-strings instrument while the family mother interprets a deep singing. After a while the camel's mother starts weeping, approaches to her baby, smells him and then suckles him.
A feast with food and music starts in a tent. It's time to celebrate.
The film shows us the everyday-life in the desert in Mongolia, the traditions of its people and a very impressing landscape with brown, grey, white and blue all over. How beautiful!


PS. One also realizes that, when one has just little, one has to happy just with that. One doesn't need much to be happy.

Freakismo

Ata onde pode chegar a falta de senso... Un freaky anda a recaudar cartos por Internet a cambio de non asasinar á súa mascota, un coelliño. Pide 50.000 dólares. O caso é que a xente está a respostar e lle están a dar cartos. E o peor de todo é que tamén gaña cartos con artigos de publicidade que vende no seu web. Coitado coelliño!!!!!!!!!!!!

Agharraivos!

Os "maiores" sempre falan da xuventude con adxetivos non demasiado positivos... Normalmente non saímos moi ben parados. A verdade é que entre os novos hai de todo. Pero os "maiores" tampouco son anxiños caídos do ceo precisamente...
Acabo de alucinar ao ollar un artigo en La Voz de Galicia. Comenta que en Madrid unha muller de sesenta e pico anos pagou o pasado luns 3 € a un rapaz menor de idade para que fixese un graffiti na memoria de Franco. (Meto os dedos na boca para vomitar). Se non tiñamos xa bastante cos que se puxeron a cantar o Cara el Sol coas mans erguidas cando retiraron a ecuestre estatua, agora tamén manipulan aos menores... (Pensándoo ben, iso de manipular sempre se fixo...). Mandoulle escribir Franco, no te olvidamos.(Volto introducir os dedos na boca). A muller ía armada con diversos sprays de pintura, luvas e demais que gardaba nun bolso.
Así que foi arrestada, á parte insoltou á policía e ofreceu resistencia a ser detida.
Mágoa que non a sometesen a uns deses castigos que empregaban os franquistas...
Adultos, divino tesoro!

Érase que se era...

Érase unha vez un reino centralizado nun centro centralizante centralizado por centralistas centralizadores cun conxuro que creara unhas fortes forzas centrípetas, aquel descentralizador anticentralista que o dea descentralizado, bo descentralizador será!

PS. Que, mareados? Pois NÓS tamén!!!

three, two, one...ignition!

Viaxe ao espazo nunha agradable e soleada tarde de marzo, a través dunha exposición no Centro Social Caixanova, a cal contén uns cantos traxes de astronautas da NASA como da Axencia Espacial Rusa (non sei se o web que aparece é o oficial, como non entendo ruski-ruski...), asi como cascos, luvas, comida espacial (non apta para o meu estómago, debido aos ingredientes); incluso un curioso sistema para mexar que consiste nunha especia de calzón o cal ten unha especie de saída que hai que conectar co... Xa saben ;) Fascinating!
Despois na próxima parada ollamos cadros e algunhas esculturas feitas por artistas galegos. O que máis me chamou a atención foi un cadro pintado por un O. Murguía de Castro. Fillo de Rosalía???
Logo pasamos ver unhas fotos da magnífica natureza galega; fragas, bosques, ríos, praias. Auga, verde e azul por tódalas partes e con múltiples tonalidades. Dan ganas de se mergullar dentro das fotos.
Aisss...

Touché!

Tocado e afundido! Si, donas e cabaleir@s! Aínda que parecía imposible, houbo alguén que conseguiu superar o imposible. Un audaz reporteiro do programa CQC conseguiu que ao tocarlle a man ao "ilustre" (???) presidente da comunidade autónoma galega nunha viaxe a Montevideo... o Presi tocase un condón!!! Oh, my goodness! Que atrevemento! Que ousadía! Que audacia! Que Oscar lle daba eu ao reporteiro!
E como é sabido polos habitantes do Reino de España (ehm... vale, só por aqueles que fan uso dos seus miolos e están conectados á realidade) o presidente da comunidade galega vangloriase, con actitude de macho viril, de non ter usado... ben, mellor habería que dicir, "tocado", un condón na súa vida. Para que vexan queridos fregueses que os milagres si existen!
Iso si, hai que protestar polo trato que se lle deu ao pobre reporteiro por parte da policía, que o apartou violentamente espois de que o reporteiro tentase voltar falar con F. Ah, é que non se nos esqueza a frase tan cortés coa que F. despachou ao xornalista: "Váyase usted al carajo!" Aisss... Un poquito de por favor... Dende logo... Que mal saber perder e que pouco glamour!